“Utrecht, 15 oktober 1996, een mooie dag. Onze tweeling Esmee en Gabi wordt geboren. Een paar weken te vroeg maar gezond en mooi, zo mooi! 

Utrecht, 15 november 1996, een zwarte bladzijde in ons leven. Gabi overlijdt aan hersenvliesontsteking.

Verwarring, boosheid, verdriet, pijn, zoveel pijn en elke dag weer een hel. Maar de eerste dagen zijn het meest verschrikkelijk. Onbekende mensen die willen weten hoe wij afscheid van haar willen nemen. Dat willen we niet! Begrijpen ze dat nou niet? Nee, natuurlijk hebben we daar nog nooit over nagedacht. Wat is dat nou voor vraag? Het is een baby van 5 weken oud; die hoort ons niet te verlaten. Hoort niet ziek te worden en dood te gaan!

Esmee, haar zusje, is onze redding geweest om niet te verdrinken in verdriet. Zij had verzorging, liefde en aandacht nodig. Structuur in ons leven waardoor de wond langzaam een korst kreeg en nu een litteken is. 

Utrecht, 21 juli 2000. Merith wordt geboren. Geen zorgeloze zwangerschap; spannend door onze voorgeschiedenis. Maar kerngezond en wat zijn we blij.

Amersfoort, 26 april 2019, de dag voor Koningsdag. Mijn vrouw Alien is al een paar weken niet lekker en wordt voor controle naar het Meander gestuurd. Ik ben mee, samen met Esmee. De internist vraagt of we mee willen lopen naar een andere kamer, rustiger zegt ze. Ik voel dat dit foute boel is; Alien voelt het ook. Longkanker! Ik kijk naar Esmee en mijn maag keert om. Maar: “we gaan je genezen”, belooft de internist. Loze belofte. De kanker zaait zich uit; behandelen is niet meer mogelijk.

Scherpenzeel, tweede Kerstdag 2019, 04.15 uur. Alien is klaar met strijden en neemt definitief afscheid van Esmee, Merith en mij. Zwart; alles gaat op zwart. Hoe moeten 2 jonge meiden verder zonder de persoon die onvoorwaardelijk van ze houdt? Er altijd voor ze is; wat ze ook uitvreten. Hun voorbeeld; hun moeder.

__________________________________________________________

Ondanks dat ik de laatste maanden met Alien heb kunnen praten over haar afscheid, hoe ze dat zag, wat zij wilde en wat ze aan ons overliet. Kwam er alsnog veel op ons af. Keuzes die we moesten maken, uitzoekwerk; zaken waar je niet bij stil staat en zeker geen zin in hebt.

Mijn ervaring rondom een afscheid is dat het voor degene die achterblijven een zware belasting is om alles te regelen. Je wilt het goed doen, waardig maken terwijl je alleen maar overmand wordt door verdriet en pijn. Maar ook alle formaliteiten die daarna nog geregeld moeten worden: bank, verzekeringen, pensioen, erfenis en dergelijke. Eigenlijk is er geen goed handvat om al jouw wensen vast te leggen. Ook geen handvat voor alle informatie over formele zaken.

Zou het dan niet mooi zijn dat de nabestaanden weten wat jouw wensen zijn. Zouden zij niet de wensen willen weten van iemand waar ze zielsveel van houden? Om dat wat je voor iemand nog kunt doen, gebeurt zoals die persoon dat wil. Sommige dingen kun je maar een keer doen, er is geen tweede kans dus moet dat in een keer perfect zijn. 

Al langer droom ik van “iets” om nabestaanden te ontlasten en iedereen de mogelijkheid te geven zijn of haar wensen vast te leggen. Mijn nieuwe partner heeft mij gestimuleerd om die droom te gaan verwezenlijken. “Anders blijft dit idee in je hoofd rondspoken en krijg je achteraf spijt. Gemiste kans; had ik maar……” Ik wil het iemands naasten minder zwaar maken zodat ze alle tijd en rust hebben om het verdriet te verwerken. En de overledene gerust te stellen dat zijn of haar wensen nageleefd worden. Hadden mijn dochters en ik die mogelijkheid maar gehad; had ons veel rust gegeven.